Κατά τη διάρκεια του γάμου, η πεθερά μου ανασηκώθηκε από τη θέση της και δήλωσε στον ιερέα πως αντιτίθεται με τον γάμο μας· ασφαλώς δεν ανέμενε την απάντηση που της επιφύλαξα.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο γάμος μου θα γινόταν ένα τέτοιο θέαμα. Τα προβλήματα άρχισαν πολύ πριν από την τελετή: η πεθερά μου επέμενε πως, επειδή είναι ανύπαντρη και ακόμα νέα και ελκυστική, είχε το δικαίωμα να είναι κουμπάρα.

Προσπάθησα να αντισταθώ, αλλά για χάρη του άντρα μου συμφώνησα. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; – σκέφτηκα. – Άλλωστε, είναι απλώς παράδοση.

Μα η καταστροφή δεν άργησε να έρθει.
Την ημέρα του γάμου, η πεθερά μου εμφανίστηκε με ένα μακρύ λευκό φόρεμα. Λευκό! Ένα ντύσιμο πιο ταιριαστό για την ίδια τη νύφη. Σε κάποια στιγμή άρπαξε την ανθοδέσμη από τα χέρια μου και στάθηκε δίπλα μου με θράσος, λες και όλη η προσοχή έπρεπε να ανήκει σε εκείνη. Με κόπο συγκράτησα τα δάκρυά μου και αρνήθηκα κατηγορηματικά να βγάλω φωτογραφίες δίπλα της.

Κι όμως, το χειρότερο ερχόταν ακόμα.
Καθώς στεκόμασταν στο ιερό και λέγαμε τους όρκους μας, ο ιερέας έκανε την γνωστή ερώτηση: Υπάρχει κανείς εδώ που να αντιτίθεται σε αυτόν τον γάμο;

Τότε η πεθερά μου σήκωσε το χέρι της.

— Εγώ αντιτίθεμαι, — δήλωσε δυνατά. — Αυτός είναι ο μοναχογιός μου και δεν πρόκειται να τον παραδώσω σε άλλη γυναίκα. Γιε μου, ας φύγουμε, γιατί να συνεχίσουμε αυτόν τον γάμο;

Το κοινό αναφώνησε, μερικοί γέλασαν νευρικά. Ο άντρας μου πάγωσε, εντελώς άφωνος. Εγώ μέσα μου ήμουν φλογισμένη από θυμό, αλλά γρήγορα έψαξα τρόπο να σώσω την τελετή.

Της απάντησα με κοφτή φωνή:

— Μαμά, ξέχασες πάλι να πάρεις τα φάρμακά σου; Ο γιατρός προειδοποίησε: αν χάσεις μια δόση, αρχίζεις να παραληρείς. Να σου φέρω λίγο νερό να ηρεμήσεις; Σήμερα είναι ο γάμος! Εγώ είμαι η νύφη σου, κι εκείνος είναι ο γιος σου. Το ξέχασες;

Κι έπειτα γύρισα προς τους καλεσμένους:
— Συγχωρήστε μας, η πεθερά μου πάσχει από μια ασθένεια και μερικές φορές χάνει την αίσθηση των λόγων της. Πάτερ, συνεχίστε σας παρακαλώ· τα λόγια της δεν έχουν σημασία. Είναι συγχυσμένη.

— Μα δεν είμαι άρρωστη! — διαμαρτυρήθηκε η πεθερά μου.

— Ναι, ναι, φυσικά είστε καλά, απλώς ξεχάσατε για λίγο τα φάρμακά σας. Τώρα όλα είναι εντάξει, και θα σας τα φέρω αργότερα, — της απάντησα με καλοσύνη.

Σαστισμένη, έκανε στην άκρη και κάθισε, κι η τελετή συνεχίστηκε. Παντρευτήκαμε, κι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα: μερικές φορές, για να προστατεύσεις την ευτυχία σου, πρέπει να βασιστείς στο μυαλό σου.