Βρήκα άντρα επιτέλους αλλά είναι αριστερός. Εγώ και η οικογένεια μου ψηφίζουμε δεξιά εδώ και 50 χρόνια. Τι να κάνω;

«Βρήκα άντρα επιτέλους… αλλά είναι αριστερός»

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο. Μετά από καιρό μόνη, γνώρισα έναν άντρα που πραγματικά με κάνει να χαμογελώ. Είναι έξυπνος, ευγενικός, με χιούμορ, με νοιάζεται. Μόνο που… είναι αριστερός.

Στην οικογένειά μου, η δεξιά δεν είναι απλώς πολιτική επιλογή — είναι παράδοση, σχεδόν ιερή. Ο παππούς μου πολέμησε, ο πατέρας μου υπηρέτησε, κι όλοι μιλούν για «τιμές» και «αρχές». Κι εγώ τώρα; Πώς να τους πω ότι ο άνθρωπος που με κάνει ευτυχισμένη βλέπει αλλιώς τα πράγματα;

Στην αρχή το κράτησα μυστικό. Μετά, άρχισαν οι ερωτήσεις. «Τι δουλειά κάνει;», «Τι ψηφίζει;». Ένιωθα σαν να προδίδω κάτι, μόνο και μόνο επειδή αγάπησα έναν άνθρωπο που σκέφτεται διαφορετικά. Κάποιες φορές το σκέφτηκα σοβαρά: μήπως τελικά δεν ταιριάζουμε; Μήπως αυτή η διαφορά θα γίνει χάσμα;

Ένα βράδυ, κάθισα με τη γιαγιά μου. Εκείνη που έζησε πολέμους, φτώχεια, έρωτες, χωρισμούς και συμφιλιώσεις. Της τα είπα όλα. Ότι φοβάμαι την αντίδραση των δικών μου, ότι δεν ξέρω αν κάνω λάθος. Με άκουσε σιωπηλά, με το γνωστό της βλέμμα που βλέπει πιο πέρα από τις λέξεις.

Κι ύστερα μου είπε ήρεμα:

«Παιδί μου, στα νιάτα μου, αν ήθελες να παντρευτείς, πρώτα σε ρωτούσαν τι δουλειά κάνει. Τώρα ρωτάνε τι ψηφίζει. Και στις δύο περιπτώσεις, ξεχνάνε να ρωτήσουν αν σ’ αγαπάει. Να θυμάσαι: δεν κοιμάσαι με το κόμμα του, κοιμάσαι με τον άνθρωπο. Αν σε σέβεται, αν σε στηρίζει, αν σε κάνει να χαμογελάς — κράτα τον. Τα υπόλοιπα αλλάζουν με τις εκλογές.»

Κι έτσι κατάλαβα τη λύση: ότι η καρδιά δεν έχει κόμμα. Έχει μόνο αλήθεια.