Πέθανε ο κορυφαίος μουσικοκριτικός Αργύρης Ζήλος

Πέθανε ο Αργύρης Ζήλος, κορυφαίος μουσικοκριτικός με καθοριστική συμβολή στη σύγχρονη ελληνική μουσική δημοσιογραφία.

Ο Αργύρης Ζήλος, ένας από τους λίγους μουσικοκριτικούς που ταυτίστηκαν σχεδόν απόλυτα με τη δισκοκριτική στην Ελλάδα, πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 2025.

Με τις στήλες του στον «Ήχο» και το «Αθηνόραμα» για 45 χρόνια, ανέδειξε ό,τι νέο εμφανιζόταν στη μουσική και ασκούσε αυστηρή κριτική σε κάθε μορφή εμπορικής προχειρότητας, όσο δημοφιλής κι αν ήταν.

Ο Αργύρης Ζήλος για δεκαετίες υπήρξε μια από τις πιο σταθερές και αναγνωρίσιμες φωνές της μουσικής αρθρογραφίας, αφήνοντας βαθύ αποτύπωμα τόσο στον Τύπο όσο και στο ραδιόφωνο.

Η πορεία του ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν –όπως θυμόταν ο ίδιος– βρήκε την πρώτη του ευκαιρία στο περιοδικό Ήχος, το φθινόπωρο του 1974. Από τότε η παρουσία του εξαπλώθηξε σε ένα εντυπωσιακό εύρος εντύπων: Ήχος & Hi-Fi, Αθηνόραμα, Τέταρτο, Φαντάζιο, Τώρα, Ποπ + Ροκ, Audio, Zoo, Δίφωνο, Sonik, ενώ αρθρογράφησε και στο MiC. Η γραφή του, πάντα πυκνή και καίρια, έφτασε να γίνει σχεδόν θρυλική: οι σύντομες, κοφτές, σχεδόν χαϊκού δισκοκριτικές του στο Αθηνόραμα και τον Ήχο έμειναν χαρακτηριστικές του ύφους του.

Στο ραδιόφωνο πέρασε σχεδόν από παντού: από όλα τα προγράμματα του Κρατικού Ραδιοφώνου –εκτός του Πρώτου– ως την ιδιωτική ραδιοφωνία σε σταθμούς όπως ο Τοπ FM, ο 902 Αριστερά στα FM, ο Rock FM, αλλά και το διαδικτυακό ραδιόφωνο στο πατάρι του ιστορικού Vinyl Microstore, μια εικόνα που αποτύπωνε τη σχέση του με το ανεξάρτητο, το μικρό, το παθιασμένο.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε περιγράψει πώς μπήκε στη ζωή του το ροκ: όχι με κάποιο δραματικό γεγονός, αλλά με μια τυχαία, σχεδόν καθημερινή στιγμή. Ακούγοντας ραδιόφωνο στο σπίτι, ως έφηβος, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Beatles, τους Animals, τους Who, τους Rolling Stones. «Και αυτό ήταν, κόλλησα», έλεγε χαρακτηριστικά. Η μουσική έγινε για εκείνον τρόπος να καταλάβει τον κόσμο — και αργότερα, τρόπος να τον ερμηνεύσει για τους άλλους.

Για τη γραφή του θυμόταν ότι η κλίση είχε φανεί από πολύ νωρίς. Στο σχολείο, οι εκθέσεις του διαβαζόντουσαν σε ολόκληρη την τάξη – μια πρώτη επιβεβαίωση ότι «η γραφή μού πάει. Την πάω και με πάει», όπως έλεγε. Έτσι, όταν συναντήθηκε με τη μουσική, η απόσταση μέχρι την επαγγελματική κριτική ήταν μικρή — χρειαζόταν μόνο μια ευκαιρία, και αυτή ήρθε.

Στη διάρκεια της διαδρομής του, απέφυγε τα μεγάλα λόγια αλλά όχι τις μεγάλες κρίσεις. Όταν ρωτήθηκε ποιο τραγούδι επιστρέφει πάντα στη ζωή του, απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη: «Strawberry Fields Forever». Το περιέγραφε ως το σημαντικότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ — ένα κομμάτι όπου «το ένα στοιχείο έρχεται σαν φυσική συνέπεια του προηγούμενου, μια τελειότητα μέσα σε τεσσερισήμισι λεπτά».

Η απώλεια του Αργύρη Ζήλου αφήνει ένα σημαντικό κενό στη μουσική δημοσιογραφία.