Βγαίνω με έναν πολύ óμορφο άντρα αλλά μυρiζει συνέχεια σκóρδο και δεν τо αντέχω με τiποτα. Τι να κάνω;

Θα έλεγε κανείς πως το σκόρδο είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο για τον άνθρωπο, με τις αντιοξειδωτικές και αντιμικροβιακές του ιδιότητες και όχι μόνο. Είναι σχεδόν «θαυματουργό», το ξέρουμε όλοι. Κάνει καλό στην καρδιά, στο ανοσοποιητικό, στη μαγειρική… αλλά δυστυχώς δεν κάνει καθόλου καλό στη μύτη.

Γιατί, όσο ευεργετικό κι αν είναι, η μυρωδιά του είναι τόσο έντονη που μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις δωμάτιο πριν καν καταλάβεις τι συνέβη. Προσωπικά, το αγαπώ στη μαγειρική. Το λατρεύω! Αλλά δεν μπορώ με τίποτα να αντέξω τη μυρωδιά του πάνω σε άνθρωπο. Και γι’ αυτό βρίσκομαι σε μια απίστευτη κατάσταση που κυριολεκτικά δεν μπορώ να χωνέψω — ούτε το σκόρδο ούτε το γεγονός.

Βγαίνω, λοιπόν, με έναν πολύ όμορφο άντρα. Από αυτούς που τους βλέπεις και νιώθεις ένα μικρό ηλεκτρικό σοκ, ένα σκίρτημα, ένα τρέμουλο. Με συνταράζει πραγματικά κάθε φορά που τον συναντώ· είναι τόσο γοητευτικός που με τραβάει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αλλά, δυστυχώς, υπάρχει ένα μικρό… θεματάκι. Ένα θεματάκι που έχει αρχίσει να γίνεται τεράστιο μέσα στο μυαλό μου: μυρίζει συνεχώς σκόρδο. Και μάλιστα ωμό! Όχι απλώς μια υποψία, αλλά μια μυρωδιά έντονη, που φτάνει πριν από εκείνον. Περίμενα, ειλικρινά, ένας τόσο ωραίος άντρας να αρωματίζεται με κάτι ακριβό, κάτι μεθυστικό, κάτι που ταιριάζει στην εμφάνισή του. Αλλά όχι. Ο άνθρωπος αυτός έχει επιλέξει να… αρωματίζεται με σκόρδο. Χωρίς αποσμητικό, χωρίς κολόνια, χωρίς τίποτα. Σαν να μην τον νοιάζει καθόλου.

Το περίεργο είναι πως κάθε φορά που τον συναντώ, η μυρωδιά είναι ακριβώς ίδια. Σαν να έχει γίνει μόνιμο κομμάτι του σώματός του. Δεν εξηγείται από δουλειά, γιατί η εργασία του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με κουζίνα ή μαγειρική για να πεις «εντάξει, λογικό επαγγελματικό άρωμα». Και όσο κι αν προσπαθώ να το αγνοήσω, έχει αρχίσει να με ενοχλεί πραγματικά. Έχει γίνει εμμονή. Μόλις ξέρω ότι θα τον δω, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι δεν είναι «τι ωραία, θα περάσουμε μαζί», αλλά: «Άραγε σήμερα θα μυρίζει πάλι σκόρδο;» Δεν είναι ωραίο να πηγαίνεις σε ένα ραντεβού με τέτοιο άγχος.

Και το δίλημμά μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Από τη μία, σκέφτομαι να του το πω. Από την άλλη, φοβάμαι μήπως φανώ αγενής, υπερβολική ή μήπως το πάρει ως προσβολή. Δεν βγαίνουμε και τόσο πολύ καιρό ώστε να νιώθω άνεση να μιλήσω για τόσο «ευαίσθητα» θέματα, γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε — το θέμα της μυρωδιάς είναι λεπτό. Πολύ λεπτό. Δεν θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση, δεν θέλω να τον πληγώσω, αλλά δεν θέλω και να πνίγομαι στο άρωμα του ωμού σκόρδου σε κάθε ραντεβού.

Θα περίμενα —όπως οι περισσότεροι άντρες που θέλουν να τραβήξουν μια γυναίκα σαν μαγνήτη— να χρησιμοποιεί ένα άρωμα που να σε κάνει να θες να σταθείς πιο κοντά του, να κολλήσεις πάνω του. Ο δικός μου όμως συμπεριφέρεται λες και το σκόρδο είναι το νέο niche perfume που όλοι συζητάνε. Μόνο που δεν είναι. Είναι απλά… σκόρδο. Και αντί να με μαγνητίζει, με κάνει να κρατάω μικρή απόσταση ασφαλείας.

Σκέφτομαι συνεχώς το ίδιο πράγμα: μήπως πρέπει να του το πω; Μήπως τελικά είναι προτιμότερο να υπάρξει μια μικρή αμηχανία τώρα, παρά μια μεγάλη δυσκολία αργότερα; Δεν ξέρω. Αλλά αν συνεχίσουμε έτσι, φοβάμαι ότι η μυρωδιά θα καταλήξει να πνίξει ό,τι ωραίο πάει να δημιουργηθεί.

Παναγιώτα