«Φύγε από εδώ!» ούρλιαξε η ιδιοκτήτρια του πολυτελούς εστιατορίου, καταβρέχοντας με νερό ένα άστεγο αγόρι που έτρεμε από το κρύο. Αλλά αυτό που συνέβη στη συνέχεια μέσα στο ίδιο το εστιατόριο ήταν ακόμη πιο σοκαριστικό.

Φύγε από εδώ! ούρλιαξε η ιδιοκτήτρια του πολυτελούς γαλλικού εστιατορίου Ο μαύρος αστακός, η Κατερίνα Λυμπέρη, καταβρέχοντας με παγωμένο νερό το άστεγο αγόρι που στεκόταν μπροστά στην είσοδο.

Το νερό χτύπησε το μικροσκοπικό σώμα του Γιάννη και εκείνος ανατρίχιασε ολόκληρος. Ήταν μόλις δώδεκα χρονών, μα το βλέμμα του είχε μια ωριμότητα που θα τρόμαζε ακόμα και ενήλικα.

Είχε περάσει ώρες έξω από το εστιατόριο. Όχι για να ζητιανέψει χρήματα — απλώς για να ζεσταθεί λίγο από τον αέρα που έβγαινε από την πόρτα κάθε φορά που άνοιγε.
Μια ζεστασιά που γι’ αυτόν ήταν πολυτέλεια.

Δεν θέλω την παρουσία σου εδώ. Διώχνεις τους πελάτες μου! συνέχισε η Κατερίνα, με φωνή που δεν άφηνε χώρο για οίκτο.

Ο Γιάννης δεν είπε κουβέντα. Μάζεψε τα λίγα κουρέλια που είχε για παλτό και έστρεψε την πλάτη του. Ο κόσμος γύρω του συνέχισε να περπατά σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Αλλά ένας άντρας από το βάθος της αίθουσας σηκώθηκε.
Ο Ανδρέας Μήτρογλου, γνωστός επιχειρηματίας, άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά μεγάλης επιρροής. Δεν ήταν συχνός θαμώνας εκεί· συνήθως προτιμούσε πιο απλά μέρη. Εκείνο το βράδυ όμως, για λόγους που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να εξηγήσει, είχε επιλέξει τον Μαύρο Αστακό.

Και είχε δει τα πάντα.

Βγήκε έξω και βρήκε τον Γιάννη να κάθεται σε ένα παγκάκι. Το πρόσωπό του ήταν βρεγμένο όχι μόνο από το νερό, αλλά και από δάκρυα.

Αγόρι μου, έλα μαζί μου μέσα, είπε ο Ανδρέας με ήρεμη, αλλά αποφασιστική φωνή.

Ο Γιάννης σάστισε. Κύριε, κύριε… δεν επιτρέπεται. Μου είπαν να φύγω.

Σε μένα επιτρέπεται να έρθεις, απάντησε και τον οδήγησε μέσα στο τραπέζι του.

Η είσοδος του παιδιού στο εστιατόριο έκανε όλους τους πελάτες να γυρίσουν το κεφάλι.
Η Κατερίνα έτρεξε σαν να φοβόταν ότι θα γκρεμιστεί το μαγαζί της.

Κύριε Μήτρογλου! Δεν μπορείτε να…

Αν μπορώ ή όχι, θα το αποφασίσω εγώ, της είπε κοφτά.
Αυτό το παιδί αξίζει ζεστασιά και σεβασμό. Και σήμερα, η συμπεριφορά σας το στέρησε και από τα δύο.

Η Κατερίνα κατάπιε την αλαζονεία της. Για πρώτη φορά στη ζωή της, ένιωσε μικρή.

Ο Ανδρέας κάθισε τον Γιάννη στο τραπέζι του. Του παρήγγειλε ζεστή σούπα, καθαρή αλλαξιά ρούχα από το προσωπικό και ένα ζευγάρι κάλτσες που κάποιος ευγενικά πρόσφερε.

Καθώς ο μικρός έτρωγε, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του, ο Ανδρέας παρατήρησε κάτι.
Οι παλάμες του ήταν γεμάτες μικρές γρατζουνιές, τα γόνατά του μελανιασμένα.
Πού μένεις, Γιάννη; ρώτησε.

Το παιδί δίστασε.
Από τότε που… που χάσαμε τη μαμά… δεν μένω κάπου μόνιμα. Ο πατέρας μου… προσπάθησε, αλλά μπλέχτηκε με λάθος ανθρώπους. Εξαφανίστηκε εδώ και μήνες.

Ήταν σαν να κάρφωσε μαχαίρι στην καρδιά του Ανδρέα.
Και τότε θυμήθηκε κάτι από τη δική του ζωή.
Τον δικό του γιο, που είχε χάσει σε δυστύχημα πριν δέκα χρόνια.
Τότε είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως, αν κάποτε έβλεπε παιδί να κινδυνεύει, δεν θα έμενε αμέτοχος.

Εκείνη τη στιγμή, ο Γιάννης δεν ήταν απλώς ένα παιδί του δρόμου. Ήταν ο γιος που δεν πρόλαβε να σώσει.

Τις επόμενες μέρες, ο Ανδρέας ανέλαβε την κηδεμονία του προσωρινά, μέχρι να βρεθεί επίσημη λύση.
Ο Γιάννης γράφτηκε σε σχολείο, εξετάστηκε από γιατρούς και άρχισε να ζει σαν παιδί και όχι σαν επιζών του δρόμου.

Ένα μήνα αργότερα, στην πόρτα του Ανδρέα εμφανίστηκε ένας άντρας.
Ρακένδυτος, ταλαιπωρημένος, τρομαγμένος.

Ήταν ο πατέρας του Γιάννη.

Σας παρακαλώ… μη με διώξετε. Ξέρω ότι δεν ήμουν εκεί για το παιδί μου. Το έβαλα σε κίνδυνο… αλλά θέλω να ξαναπροσπαθήσω.

Ο Ανδρέας δεν απάντησε αμέσως.
Ήξερε πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι επικίνδυνες, αλλά και πολύτιμες.

Κοίταξε τον Γιάννη, που στεκόταν διστακτικά πίσω του.

Θες να του δώσουμε μια ευκαιρία; τον ρώτησε.

Ο μικρός δεν μίλησε. Μόνο έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα του και έκλαψε.
Αυτό είπε περισσότερα από χίλιες λέξεις.

Ο Ανδρέας βοήθησε τον πατέρα να βρει δουλειά, σπίτι, υποστήριξη.
Και για εκείνον, και για τον Γιάννη, η ζωή ξαναχτίστηκε από την αρχή.

Όσο για το εστιατόριο Μαύρος Αστακός;
Η συμπεριφορά της Κατερίνας έγινε γνωστή σε όλη την πόλη.
Οι πελάτες σταμάτησαν να πατούν το πόδι τους.
Το προσωπικό παραιτήθηκε ένα-ένα.
Και τελικά, η Κατερίνα αναγκάστηκε να κλείσει το εστιατόριο.

Κανένα χρυσό φωτιστικό, καμία γκουρμέ συνταγή δεν μπόρεσε να σώσει μια επιχείρηση χτισμένη πάνω στην αλαζονεία.

Η ίδια, χρόνια αργότερα, παραδέχτηκε:
Το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν ότι νόμιζα πως αξίζω περισσότερο από έναν πεινασμένο άνθρωπο. Και το πλήρωσα.

Ηθικό δίδαγμα 

Η καλοσύνη μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο — αλλά η έλλειψή της μπορεί να καταστρέψει μια ολόκληρη ζωή. Μην κρίνεις από την εμφάνιση, μην υψώνεις τείχη απέναντι στην ανάγκη. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε η ζωή θα σε φέρει στη θέση εκείνου που κάποτε περιφρόνησες.