Η μέλλουσα γυναίκα μου θέλει τον πρώην της για κουμπάρο μας. Τι να κάνω;

Κατά βάση είμαι ένας προοδευτικός άντρας, με αυτοπεποίθηση και με πίστη στις σύγχρονες αξίες μιας υγιούς σχέσης.

Πιστεύω ακράδαντα πως το θεμέλιο κάθε δεσμού είναι η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός. Αν λείπουν αυτά τα δύο, όλα τα υπόλοιπα —η αγάπη, το πάθος, η επικοινωνία— δεν έχουν ουσιαστικό νόημα.

Όταν γνώρισα τη γυναίκα που σήμερα είναι η μέλλουσα σύζυγός μου, μιλήσαμε με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν αφήσαμε τίποτα κρυφό. Κάναμε εκείνη τη μεγάλη, “δύσκολη” συζήτηση για τις προηγούμενες σχέσεις μας, που πολλοί αποφεύγουν. Ξεκαθαρίσαμε ότι ο πρώην της και η πρώην μου ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Είχαμε συμφωνήσει να μην κουβαλάμε φαντάσματα στο παρόν μας.

Ωστόσο, μου είπε κάτι που αρχικά φάνηκε αθώο —πως διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον πρώην της. Δεν με ενόχλησε. Ήθελα να δείξω εμπιστοσύνη και ωριμότητα. Σκέφτηκα πως δεν έχει νόημα να ζηλεύω ή να καχυποψώμαι. Όμως, όταν μια μέρα μου είπε με φυσικότητα ότι θα ήθελε να τον έχουμε για κουμπάρο στον γάμο μας, εκεί κάτι μέσα μου πάγωσε. Κυριολεκτικά, μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας.

Ναι, καταλαβαίνω, οι εποχές αλλάζουν. Οι άνθρωποι χωρίζουν πολιτισμένα, κάποιοι παραμένουν φίλοι, οι ζήλιες θεωρούνται παλαιάς κοπής. Όμως, πού είναι το όριο; Πόσο εύκολο είναι να βλέπεις τον άνθρωπο που κάποτε ήταν στην αγκαλιά της γυναίκας σου να στέκεται δίπλα σας στην πιο ιερή στιγμή της ζωής σας, να σας ενώνει ενώπιον Θεού και ανθρώπων;

Μπορεί να υπάρχει φιλία μετά από έναν έρωτα; Πιθανόν. Αλλά είναι σοφό να εμπλέκεται αυτή η φιλία σε τόσο προσωπικά γεγονότα;

Σκέφτομαι πως, αν τον έχουμε κουμπάρο, θα είναι διαρκώς παρών. Στον γάμο, στις γιορτές, ίσως αργότερα και στη βάφτιση του παιδιού μας. Μπορώ να το διαχειριστώ αυτό χωρίς να με ενοχλεί; Ειλικρινά, δεν ξέρω.

Δεν πρόκειται για ζήλια. Είναι περισσότερο ανθρώπινη αμηχανία. Είναι το φυσικό ένστικτο που σου λέει να προστατέψεις τον χώρο σου, τη σχέση σου, τη γαλήνη σου. Μερικές φορές δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης προς τον άλλον, αλλά σεβασμού προς τα δικά σου συναισθήματα.

Δεν θέλω να φανώ μικρόψυχος, ούτε να δώσω την εντύπωση ότι δεν έχω ανωτερότητα. Αλλά σκέφτομαι: μήπως πρέπει, τελικά, να φυλάει κανείς και τα ρούχα του για να έχει τα μισά; Μήπως κάποιες φιλίες με πρώην, όσο αγνές κι αν φαίνονται, δεν χωρούν σε ένα νέο ξεκίνημα;

Η εμπιστοσύνη είναι πολύτιμη, αλλά και η ψυχική ηρεμία είναι εξίσου σημαντική. Και κάπου ανάμεσα στα δύο, πρέπει να βρεθεί η ισορροπία.

Γιατί άλλο είναι να είσαι προοδευτικός —κι άλλο να γίνεσαι αφελής.

Γιώργος